Ik rook soms…
voilà, het is eruit.
Een van de grootste bekentenissen die ik kan doen.
Een van de dingen waar ik me het meest voor schaam.
Een van de dingen ook waar ik mezelf het meest voor veroordeel.
‘Dat hoort toch niet, een transformationele trainer en coach die soms rookt?
Wat ben je dan voor een voorbeeld?’
Dat is wat de stem in mijn hoofd zegt.
En precies dat, maakt het er niet makkelijker op.
Vind ik het lekker?
Hell no!
Voelt het goed?
Ab-so-luut niet
Maar waarom doe ik het dan?
Ik heb geen idee. Ik kan dagen, maanden, zelfs jaren niet roken. Met gemak zelfs. Tot dan toch plots weer, hop een sigaretje.
Aanvankelijk was het oordeel op mezelf gigantisch. Ik kon het niet rijmen voor mezelf dat iemand die zo bewust tracht te leven, ook dit soms doet.
Ik merkte echter dat dat oordeel alles alleen maar erger maakte. En dat was al helemaal niet de bedoeling.
Nu tracht ik er dus mee te zijn en het te accepteren als deel van wie ik vandaag ben. Met het feit dat ik soms rook. En het feit dat ik daar een oordeel over heb. En het feit dat anderen daar ook misschien een oordeel over hebben. Maar ook met het feit dat het mij niet bepaalt. En dat het een momentopname is. Vandaag rook ik misschien, morgen weer niet. Niets hoeft, alles kan.
Want als ik heel eerlijk ben, wil ik geen voorbeeld zijn van hoe de dingen zouden moeten zijn. Ik wil gewoon een mens zijn in ontwikkeling. Een mens dat met vallen en opstaan leert en groeit. Een vrouw die soms dingen doet waarvan ze weet dat ze niet goed voor haar zijn maar haarzelf de ruimte geeft om het morgen anders te doen. Een mens dat in de polariteit van het leven aan beide kanten vrij kan zijn.
En vooral ook een mens dat in totaliteit leert leven, zonder oordeel en zonder concept. Dat is het grotere commitment naar mezelf. Die groei. Die bewustwording. Dat niveau van acceptatie in elk moment. Wetende dat als ik die ruimte in mezelf kan vinden waar alles mag zijn, ik die ruimte ook kan hebben voor anderen.
Wat ik jullie wens deze maand is een ontmoeting met alle stukjes van jezelf waar je mee worstelt, waar je je voor schaamt of waar je niet zo trots op bent.
Ik wens dat jullie ze één voor één uitnodigen naar de oppervlakte en zo vaak kunnen omdraaien en bekijken tot je er liefde en begrip voor begint te voelen. Al is het maar een streepje. Want ook dat ben jij.
We doen allemaal ons best. We zijn allemaal onderweg.
Het is een eer en een genoegen om samen met jullie te reizen.
Tip: Het helpt om iets van je deze stukjes ‘op te biechten’ aan iemand die je vertrouwt. Net zoals ik hierboven deed. Het creëert meer ademruimte in je systeem. Moest je niet weten met wie je wil delen, mail je ‘biecht’ gerust door naar welcome@the-lighthouse.be. We houden graag de ruimte voor je indien je dat wenst.